Naast Gewone (of Zwarte) braam, die de meest voorkomende bramensoort is, komt uit de Rozenfamilie ook Dauwbraam, Rubus caesius L., behoorlijk veel voor als een laagblijvende struik in verschillende soorten vegetaties.

Opvallend van de Dauwbraam is dat de lange aanvankelijk groene stengels tamelijk slap in en over de vegetatie hangen. In het tweede jaar verhouten ze. Uiteindelijk kunnen ze lengten bereiken van 3 tot 7 m. De stengels zijn vrij dicht met kleine stekels bezet. Ook zijn duidelijk de vele klieren te zien. De onderste verhoutende delen van de liggende roodachtig paarse stengels kunnen blauwpaars wasachtig berijpt zijn. Hieraan is de soort goed te herkennen.

Ook de drietallige geveerde bladeren vallen op en onderscheiden de soort van de Gewone braam, die meestal vijftallige bladeren heeft. De lancetvormige steunblaadjes staan vergroeid op de bladsteel. De meer lichtgroene dan donkergroene bladeren zijn aan de onderzijde behaard. In het najaar verkleuren ze naar rood tot donkerrood.

De bloemen met zuiver witte kroonbladen staan in tuilvormige bloeiwijzen. De ronde kroonbladen zijn langer dan de kelkbladen. De na bestuiving en bevruchting uitgroeiende kleine steenvruchten zijn ook dofblauw berijpt. De vruchten zijn zeer sappig maar behoorlijk zuur.

Behalve in loofbossen en struweelranden komt de Dauwbraam ook voor in duinstruweel en ruigten die ontstaan in kalkgraslanden die niet of slecht beheerd worden.

MM_120409