Het zeer algemeen Sporkehout, Frangula alnus Mill., uit de Wegedoornfamilie, vind je in lichte loof- en naaldbossen maar ook in droge tot natte struwelen en moerasbossen en op kapvlakten. Soms zelfs op tamelijk droge en open zandgrond. Het is een kleine struik of boom met een brede ecologische amplitude. Dat noemen we wel een euryoke soort.

Zowel de bladeren als de takken van Sporkehout staan verspreid en op de takken vinden we geen doorns. Deze laatste kunnen bij de nauwverwante Wegedoorn wel voorkomen.

De bladeren hebben een elliptische tot eironde vorm en de middennerf van het veernervig blad eindigt in een punt. De rand van de bladeren is gaaf. De nerven hebben de neiging om naar de bladrand toe naar voren te buigen.

De regelmatige vijftallige bloemen zitten met een klein aantal als een trosje bij elkaar in de oksel van een blad. Ze zijn allemaal tweeslachtig. De kroonbladen hebben een groenachtige tot witte kleur. Kroonbladen staan ingeplant op de kelkbeker en de vijf meeldraden staan voor de kroonbladen op diezelfde beker ingeplant. Er is een ongedeelde stijl. Na bezoek door insecten als vliegen, bijen, wespen en kevers kan het bestoven vruchtbeginsel uitgroeien toe een besachtige steenvrucht, die aanvankelijk rood, maar later zwart kleurt. Ook is waargenomen dat er soms zelfbestuiving optreedt.

Sporkehout heeft een voorkeur voor een zure, natte tot vochtige bodem in allerlei bostypen. Uit afgehakte of gezaagde takken groeit Sporkehout weer snel uit. Daar lijkt de Nederlandse naam van afkomstig te zijn: in Sporkehout is sprokkelhout te herkennen.