In de Nederlandse venen was het vroeger niet altijd even veilig. Veel boeren lieten hun vee en schapen grazen in de zure venen. Vaak verdwenen er dieren in de moerassen die vroeger veel uitgestrekter waren dan nu.
Meer dan eens gebeurde dit door dat de dieren hun benen braken tussen de oneffe horsten en slenken van het hoogveen. Een ander verhaal doet de ronde dat in de zure venen er te weinig calcium beschikbaar was voor de dieren, waardoor ze broze botten kregen en deze dan ook gemakkelijk braken.
Een plant in de Nederlandse venen herrinnert ons nog aan het verlies van vee in deze tijd, de Beenbreek (Narthecium ossifragum). Hoewel Beenbreek een eigen familie heeft, wordt deze vaak onder de lelieachtigen geplaats. Het is immers een eenzaadlobbige. In de venen groeit Beenbreek tussen ander soorten van het zure en vochtige milieu, zoals Gewone dophei (Erica tetralix), Kleine zonnedauw (Drosera intermedia)en Veenpluis (Eriophorum angustifolium). De diepgele bloemen komen soms in zulke aantallen voor dat het veen geel wordt gekleurd. Een mooie waarschuwing om je benen heel te houden en vanaf een veilige afstand het kleurenpalet gade te slaan.
Tekst en foto door Nils van Rooijen, 13 juli 2017, © Flora van Nederland