Orchideeën zijn een groep zeldzame planten in onze flora en ze staan vrijwel allemaal op de rode lijst, en Brede wespenorchis stond vroeger dan ook op de rode lijst. Brede wespenorchis, Epipactis helleborine (L.) Crantz, en dan vooral de ondersoort helleborine, waar we in dit geval opnamen van hebben gemaakt, komt tamelijk veel voor, zelfs op beschaduwde plaatsen in de stedelijke omgeving. Deze soort is daarom ideaal om goed te bekijken en op die manier de bouw van de orchideeënbloem te bestuderen. Maar laat de plant in de natuur staan en help haar mee beschermen. De Brede wespenorchis kan op gunstige standplaatsen een hoogte bereiken tot wel 0,80 m. Je kunt dus erg forse planten vinden. Deze hebben aan de lange rechtopstaande stengel een flinke aarvormige tros met bloemen. Onder elke bloem staat een schutblad; het schutblad onder de onderste bloem is ongeveer tweemaal zo lang als de bloem.De groene bladeren staan verspreid langs de stengel; ze zijn breed eirond met een hartvormige voet zittend op de stengel. Ze lopen in een spits uit en de nerven lopen parallel in duidelijke bogen. De bladeren zijn groter dan de stengelleden.De tweezijdig symmetrische bloemen hebben een klokvormig bloemdek van 2 x 3 kransen bloemdekbladen die evolutionair te beschouwen zijn als kelk en kroon. De drie buitenste bloemdekbladen, die analoog zijn aan kelkbladen noemen we sepalen. Als de bloemdekbladen nog in knop zijn, zijn ze spits van vorm. De kleur is zeer variabel van licht groengeel tot rood tot roodpaars. De binnenkant van de bloemdekbladen is licht geelgroen tot crèmekleurig en neigend naar paars. Van de drie binnenste bloemdekbladen heeft het onderste de vorm van een vergrote lip. Deze brede lip is halverwege enigszins geknikt, maar niet beweeglijk. Het achterste deel vormt een kom, waarin nectar gevormd wordt. Aan de lip zit geen naar achteren stekende spoor. De lip is iets korter of ongeveer even lang als de twee zijdelingse bloemdekbladen, de twee petalen.De ene meeldraad met twee helmknoppen vormt met stijl en stempel het zogenaamde zuiltje. Het pollen is tot klompjes, de polliniën, versmolten. Aan het uiteinde zijn de twee polliniën verbonden door een kleefschijfje. Dit heeft bij de Brede wespenorchis de vorm van een bolletje en soms kun je dan ook een wesp met deze polliniën op de kop zien rondvliegen. Bij het bezoek van een volgende bloem worden deze dan afgezet op het glimmende stempeloppervlak, waardoor bevruchting kan plaatsvinden. Het onderstandig, weinig behaarde vruchtbeginsel groeit daarna uit en vormt heel veel fijne, stofgrote zaden.