De Associatie van Engels slijkgras groeit buitendijks van 1 m beneden tot 10-15 cm boven de gemiddelde hoogwaterlijn. Zo begroeit zij grote oppervlakten op de hogere delen van het wad. Op de kwelders is zij beperkt tot de onderste zone en tot ondiepe laagten en kreekoevers van de lage kwelder. Hoewel de getijdenwerking goed wordt verdragen, is zij gevoelig voor golfslag, ijsgang en strenge vorst. Het best groeit de gemeenschap op slibrijke bodem. De associatie komt plaatselijk ook binnendijks voor, bijvoorbeeld op plekken met zoutwaterkwel of op ingedijkte grond die nog zout is.
In Europa komt de Associatie van Engels slijkgras voor langs de oost- en westkusten van Schotland en Ierland, en verder van Skallingen in Denemarken zuidwaarts tot in Bretagne met een geïsoleerde groeiplaats in Noordwest-Spanje. In Nederland heeft de associatie een grote verspreiding in het Waddengebied en in het Estuariëngebied.
De Associatie van Engels slijkgras is zeer arm aan soorten en wordt gedomineerd door de naamgevende kensoort Engels slijkgras, die omstreeks 1890 in Engeland is ontstaan door verdubbeling van het aantal chromosomen uit de bastaard van Klein slijkgras en een Noord-Amerikaanse Slijkgrassoort. Andere soorten die betrekkelijk vaak voorkomen, zijn Zulte, Kortarige en Langarige zeekraal, Gewoon kweldergras, Klein schorrenkruid en Gewone zoutmelde.
Schaminée, J., Sýkora, K., Smits, N. en Horsthuis, M., 2010, Veldgids Plantengemeenschappen van Nederland, KNNV Uitgeverij Veldgids nr 25, pp. 269.
