Een meerjarige kruidachtige en bijzondere plant is de Welriekende nachtorchis, Platanthera bifolia (L.) Rich. uit de Orchideeënfamilie of Orchidaceae.

Ondergronds heeft de Welriekende nachtorchis, net als zijn verwant de Bergnachtorchis, twee knollen, die als een voorraadschuur zorgen voor de overwintering van de soort. Deze twee knollen zijn toegespitst in penwortels. Boven deze knollen aan de basis van de planten zo ongeveer op het maaiveld vind je wat schubben en twee grote grondstandige bladeren, die de wetenschappelijk soortnaam 'bifolia' (='tweebladig) verklaren. Beide bladeren zijn langwerpig, en hebben een naar de voet versmallende steel met wat bladweefsel er langs. We noemen dit een gevleugelde bladsteel. Aan de onderkant van de bladeren valt de duidelijke hoofdnerf op. De kleur der bladeren is glanzend grasgroen.

Aan de kantige stengel staan hogerop nog enkele erg kleine op schutbladeren lijkende bladeren. De stengel gaat over in een losse aar met daarin de bloemen. Onder elke bloem staat een klein groen schutblad. De schutbladeren zijn ongeveer even lang als de dunne vaak gebogen vruchtbeginsels. De bloemen geuren vooral 's nachts en trekken met die geur bestuivers, nachtvlinders e.d., aan. De witte bloemen hebben een typische orchideeën bouw. Twee sepalen, vergelijkbaar met kelkbladen, staan schuin naar beneden en het middelste naar boven gerichte sepaal (kelkblad) vormt met twee petalen (kroonbladen) een helm. De lange vlezige lip van 8 tot 12 mm lang heeft aan de voet een twee centimeter lange spoor, die 2 tot 3 maal zo lang is als het vruchtbeginsel en van horizontaal tot naar beneden gebogen kan zijn. Deze lip kun je beschouwen als het derde kroonblad. De onder in de spoor geproduceerde nectar kan alleen door langtongige nachtvlinders bereikt worden. De spoor is onderaan vrijwel niet verbreed.

De onder de helm op de zuil zittende pollenklompjes (polliniën) kunnen met hun hechtschijfje op het hoofd geplakt worden van de bezoekende bestuivers, vooral pijlstaarten. Deze nemen de polliniën, die dicht bij elkaar staan aan de ingang van de spoor, mee op hun snuit en bij bezoek aan een volgende bloem zetten ze de polliniën af op het stempel. Tussen de twee vrijwel evenwijdige helmhokjes zit het groene zogenaamde helmbindsel. Dit is 3-4 maal zo lang als breed. Bij de Bergnachtorchis is dit helmbindsel 2 x zo lang als breed en wijken de polliniën zoals de helmhokken bij orchideeën genoemd worden, van boven naar benden uiteen. Na bestuiving en bevruchting ontstaat in het vruchtbeginsel een groot aantal stoffijne zaden, die bij rijpheid van de vrucht door de wind worden verspreid.

Welriekende nachtorchis kent een breed spectrum van standplaatsen die in het algemeen gekenmerkt worden door een humusrijke bodem.

MM_180125