Binnen de Anjerfamilie, of Caryophyllaceae, kennen we nogal wat soorten die tamelijk klein blijven. Naast de Heidespurrie kennen we als zodanig de Rode schijnspurrie, Spergularia rubra (L.) J.& C.Presl. Rode schijnspurrie onderscheidt zich van Spurrie gemakkelijk door de bladeren: staan die bij de Spurrie in een structuur die op een krans lijkt, bij de Schijnspurrie zijn de kleine bladeren tegenoverstaand, wat bij de Anjerfamilie de algemene regel is.

Rode schijnspurrie heeft bloemen die gerangschikt zijn in een bijscherm en de vijf kroonbladen zijn paars-roze van kleur, die naar de voet iets lichter wordt. De vijf kelkbladen zijn vrijwel helemaal groen hebben hooguit een droogvliezige rand en geen stekelpunt. Ze kunnen wat langer zijn dan de kroonbladen. In de bloem vinden we 10 meeldraden soms een paar minder. Het vruchtbeginsel draagt drie stijlen en groeit uit tot een doosvrucht die met drie kleppen openspringt. De zaden van ongeveer een 0,5 mm groot zijn ongevleugeld. In de loop van de middag sluiten de bloemen zich. 

Aan de lange liggende of korte rechtopstaande stengels staan telkens twee bladeren tegenover elkaar. De lijnvormige bladeren eindigen in een stekelpunt. De kleine steunblaadjes zijn twee aan twee vergroeid en laten al snel van elkaar los. Rode schijnspurrie doet niet vlezig aan, daarin onderscheidt de soort zich van de twee verwante Schijnspurries. Als de plant de ruimte heeft kunnen de liggende stengels zich als een soort ster uitspreiden.

Rode schijnspurrie heeft een voorkeur voor zandige bodems, die enigszins betreden zijn. Ook vind je haar vaak wortelend in de zandgroeven tussen straatklinkers, waar ze zich goed thuis voelt. Ze staat graag in de volle zon. Het is van oorsprong een Europese soort, maar als cultuurvolger thans over vrijwel de hele aarde verspreid. Ook in bermen en voedselarme oude zandgronden kun je haar vinden in het oosten en zuiden van Nederland en in Vlaanderen, Brabant en de Kempen. Ze is uitstekend aangepast aan het stedelijke milieu.

MM_120505