Tot de meer bijzondere planten van onze Flora hoort ongetwijfeld de "vleesetende" Kleine zonnedauw, Drosera intermedia Hayne uit de Zonnedauwfamilie. Net als de twee andere zonnedauwsoorten en bijvoorbeeld Vetblad vult deze soort zijn dieet aan met kleine insecten die aan de plakkerige haren van de spatelvormige bladeren blijven hangen. Ze worden verteerd door de enzymen in de sappen die die haren afscheiden. Hierdoor kunnen de Zonnedauwen gedijen op plekken waar andere plantensoorten niet kunnen overleven, omdat ze daar niet voldoende mineralen uit de wel zeer arme bodem kunnen halen. Deze plekken zijn echter in de Benelux steeds zeldzamer aan het worden, maar natte heiden, vennen en venen worden in stand gehouden door een goed natuurbeheer.

De plantjes van Kleine zonnedauw hebben een rozet van bladeren. Deze staan opgericht en hebben een spatelvorm tot omgekeerd eirond. De stelen zijn behaard en bij deze zonnedauw ligt de rozet niet plat aangedrukt tegen de bodem of op het veenmos, maar staan schuin omhoog gericht. Dit is eveneens een onderscheid met de rozetten van de Ronde zonnedauw. De bladeren zijn een beetje rood van kleur.

De bloemstengel is aan de voet gebogen en komt zijdelings tevoorschijn uit de bladrozet. Deze bloeistengel is tot tweemaal zo lang als de lengte van de bladeren. Tijdens de bloei in de zomer zie je dat op de stengel een bloeiwijze in de vorm van een schicht staat waarin de regelmatige witte bloemetjes staan. Ze zijn vijftallig en tweeslachtig. Na de bloei ontwikkelen de vruchtbeginsels zich tot gegroefde doosvruchten.

Kleine zonnedauw is in Nederland algemeen in de Pleistocene zandgebieden van zuid, midden en oost Nederland en dan met name op de nattere plekken rond vennen en dergelijke. In België zul je de soort kunnen vinden in de Kempen. Ze komt voor op kalkarm zand of veen.