In zomen maar ook in ruigten, heides en lichte bossen vinden we in de in de zomer bloeiende Echte guldenroede, Solidago virgaurea. De pluimvormige trossen van de tot 1 m hoge planten hebben kleine zijtakken waarop de hoofdjes met gele lint- en buisbloemen staan ingeplant. Deze bloeiwijze is duidelijk te onderscheiden van die van de andere twee guldenroedes.
Ten opzichte van de twee neofyten Canadese en Late guldenroede, wijkt de Echte guldenroede, Solidago virgaurea L., uit de Composietenfamilie, of Asteraceae, nogal af in bouw of habitus.
Deze soort blijft om te beginnen veel kleiner dan de twee andere guldenroedes en wordt tot maximaal 1 meter hoog. De soort heeft in tegenstelling tot de twee andere soorten ook geen uitlopers aan de erg kleine wortelstok die een diep reikend wortelstelsel heeft. Ze vormt in tegenstelling tot de twee andere guldenroedes geen haarden en verdringt dan ook de oorspronkelijke vegetatie niet.
Op de kleine wortelstok is een rozet te vinden met daarnaast de stengel. Deze vrijwel kale stengel is weinig tot nauwelijks vertakt, behalve waar de pluim- tot trosvormige bloeiwijze te zien is. De onderste donkergroene bladeren aan de stengel zijn langwerpig tot eirond en de bladschijf loopt als smalle vleugels door langs de bladsteel. De bovenste bladeren zijn smal en vrijwel zonder steel en dus zittend aan de stengel. Ze staan allemaal verspreid aan de stengel. De bladrand van de onderste bladeren is sterker gezaagd dan die van de bovenste bladeren.
In de pluim staan vrij korte takken schuin omhoog en op deze takken staan de tamelijk grote hoofdjes van zo'n 1-2 cm breed. De meestal 8 lintbloemen hebben linten die langer zijn dan breed en de linten steken ook duidelijk uit buiten het omwindsel. De bloemen zijn dus groter dan bij de twee andere soorten en de bloeiwijze geeft een heel andere indruk door de trosvormige pluim. De kelken zijn tot een pappus gereduceerd.
Echte guldenroede staat op vrij droge tot vrij vochtige bodems die zwak zuur zijn. Meestal is de bodem lemig en de plant staat in lichte loofbossen aan struweelranden en in zomen. Ook in heiden en ruigten op zandige bodems komt de soort voor. Als enige Guldenroede die inheems is, neemt het aantal de laatste jaren af en begint de soort zeldzamer te worden. Om die reden is ze ook opgevoerd op de rode lijst van beschermde plantensoorten.
MM_130104
Van de Guldenroedes is de Echte guldenroede de enige soort die van oorsprong thuishoort in Europa en Azië. Ze is zoals beschreven in Schaminée, J. et al. (2010) Veldgids Plantengemeenschappen van Nederland een kensoort van de
18Aa1 Associatie van Hengel en Gladde witbol
Echte guldenroede is gekarakteriseerd als een kwetsbare rode lijst soort. Dat komt mede doordat de plantengemeenschap waarin zij een karakteristieke kensoort vormt in oppervlakte achteruit gaat. Meestal is dat een gevolg van het gebruik van kunstmest op aangrenzende landbouwpercelen.
De plant is wel gebruikt als wondhelend middel. Daar hangt de wetenschappelijke naam mee samen: Solidago is vertaald "heelheid-brenger".
Als u geïnteresseerd bent in meer uitgebreide gegevens over de ecologie van Echte guldenroede, de relaties met andere organismen en het milieu, dan vindt u dat in Weeda, E.J. et al., (1991) Nederlandse oecologische Flora. Wilde planten en hun relaties. Deel 4: 35.
Het determineren op wetenschappelijke basis kan gebeuren met behulp van Meijden, R. van der (2005) Heukels' Flora van Nederland, 23ste druk: 592. Of met de nieuwe 24ste druk van deze flora: Duistermaat, L. (2020) Heukels' Flora van Nederland: 710.
Een andere determinatie is mogelijk met Heijmans, E., Heinsius, H.W. en Thijsse, Jac.P. (1983) Geïllustreerde flora van Nederland, 22ste druk: 1049.
Uitspraak van de wetenschappelijke naam: Solidágo virgáurea
