Een struik die zich als halfparasiet in bomen vestigt is Maretak, ook wel Vogellijm genaamd, Viscum album L., uit de Sandelhoutfamilie of Santalaceae. Tot voor kort werd de Maretak ingedeeld in de Maretakfamilie of Viscaceae; maar deze familie is inmiddels samengevoegd met de soorten uit de Sandelhoutfamilie. Deze zeldzame soort, hij staat op de Rode lijst van beschermde plantensoorten, kun je alleen maar vinden op plaatsen waar kalk in de bodem zit. Het is een echte kalkindicator.

Maretak kun je, vooral als de bomen waar de soort in leeft hun loof verloren hebben, goed waarnemen. De tot een halve meter in doorsnee groot wordende struiken hebben een mooi bolvorm en zitten als een soort grote kerstballen aan de takken van de bomen waar ze op parasiteren, zonder dat de gastheerbomen daar ogenschijnlijk last van hebben. De bolvormige struiken blijven altijd groen ook tijdens de winter. Wanneer een bes met een zaad door een vogel op een geschikte gastheer is uitgepoept of afgezet doordat zo'n plakkerige bes bijvoorbeeld aan de snavel van een vogel is blijven plakken, dringt de primaire wortel in het vaatweefsel binnen van de gastheerboom. Als er dan contact is tussen deze primaire wortel en het vaatsysteem, kan de jonge Maretak zich verder gaan ontwikkelen. De primaire wortel groeit in de vaten van de gastheer uit en op deze manier kan de Maretak water, zouten en anorganische stoffen opnemen. Dat wortelstelsel is moeilijk aan een Maretak te vinden, want als je een Maretak losmaakt van de tak van een gastheerboom breek je de wortel af van de struik, want die blijft achter in de gastheer. Dergelijke wortels noemen we haustoriën. 

Op het hout van de tak van de gastheer tref je de stengel aan van de Maretak. Deze is min of meer rond, groen van kleur, gevuld en verdikt onder de knoop waar hij zich in tweeën splitst. Op de eerste stengel en verder op ieder volgend stengeldeel (of stengellid) ontstaat zo steeds een gaffelvormige vertakking. Het is een mooi voorbeeld van wat we evolutionair een dichotome vertakking noemen; zelden zie je die zo mooi als bij Maretak.

Op de plek van de knoop zitten aan de stengelleden de leerachtige bladeren steeds tegenover elkaar. De bladeren zijn lichtgroen van kleur, langwerpig tot spatelvormig en hebben een gave rand. De nerven lopen enigszins gebogen maar toch wel parallel. In de bladoksel komt een volgend jaar een nieuw stengellid tevoorschijn.

De bloemen van de Maretak zitten met een klein aantal als het ware in een hoofdje gedrongen bij elkaar. Het bloemdek van de bloemen is geelachtig met wat groen van kleur. De bloemen zijn regelmatig viertallig en soms ook wel vijftallig. Maretak is een tweehuizige plantensoort, en heeft dus eenslachtige bloemen. Iedere bolvormige struik heeft één type bloemen, ofwel mannelijk bloeiende bloemen, of de bol heeft alleen vrouwelijk bloeiende bloemen. Aan deze laatste komen na bevruchting de witte bessen. De Mistletoe die we met Kerstmis in huis halen is dan ook altijd een vrouwelijk struik!

De bloemen zijn klein en de vrouwelijke bloemen zelfs maar half zo groot als de mannelijke bloemen. In de mannelijke bloemen vinden we evenveel meeldraden als er bloemdekbladen zijn. De rijpe meeldraden, of liever de rijpe helmhokken hebben een netvormige structuur, waar je het pollen met een loep wel op kunt zien zitten. Ze staan voor de bloemdekbladen ingeplant. De nog kleinere vrouwelijk bloeiende bloemen hebben een stamper met een onderstandig vruchtbeginsel met een kussenvormig stempel. Deze bloemen produceren ook nectar en trekken daarmee insecten, onder meer bepaalde vliegen, aan die zorgen voor de overdracht van stuifmeel van de mannelijk bloeiende bloemen naar de vrouwelijk bloeiende. Ook bestuiving door de wind schijnt plaats te vinden.