Onder het grote aantal wit bloeiende plantensoorten uit de Schermbloemenfamilie, of Apiaceae, kennen we Fluitenkruid als de vroegst in het jaar bloeiende soort. Een plantensoort die daar veel op lijkt is Roomse kervel, Myrrhis odorata(L.) Scop..

Roomse kervel dankt z'n naam aan aan de anijsgeur die ook wel wat wegheeft van de Bijbelse mirre. De meerjarige plant kan tot ruim een meter hoog worden. De structuur is door de vertakkingen van de holle stengel nogal bossig van aard. Ze heeft zeer fijn verdeelde bladeren, tot 3-voudig geveerd, en daardoor lijken ze heel sterk op die van Fluitenkruid. Verder zijn ze zacht behaard, wat de gelijkenis nog versterkt.

Onder de bloeiwijze, die uit een aantal van 4-10 en soms nog wat meer schermpjes bestaat, ontbreken de omwindselbladen, maar onder de schermpjes vind je meestal een omwindseltje met vijf lange, smalle naar beneden gerichte omwindselblaadjes. Deze zijn gewimperd, dus met lange haren aan de randen bezet. De bloemen in de randstandige schermpjes zijn in meerderheid alleen mannelijk.

Uit de onderstandige vruchtbeginsels ontstaan na bevruchting lancetvormige vruchten van wel 15 tot 25 mm lang. Deze hebben aan de top een kort steriel deel onder het stijlkussen dat aanwezig blijft. Ze zijn op doorsnee rond met vijf opvallende ribben. Ze zijn ook stekelig behaard en worden bij rijpheid glanzend bruinzwart.

Als gekweekte tuinplant verwildert Roomse kervel en dan vind je hem op vochtige en voedselrijke grond in beschaduwde tamelijk natte bermen in de buurt van bebouwing.

MM_130703