Er komen in onze kustwateren twee soorten Zeegras voor, Groot zeegras en Klein zeegras. Beide behoren tot het geslacht Zostera. Klein zeegras, Zostera noltei hoort tot de Zeegrasfamilie, of Zosteraceae. Vroeger werden de Zeegrassen ingedeeld bij de Fonteinkruidfamilie, maar daar is de Zeegrasfamilie van afgesplitst.

Klein zeegras kan zich op het slik uitbreiden van de laagwater- tot de hoogwaterlijn en leeft dus ieder etmaal onder invloed van het getij tweemaal gedurende een zekere tijd onderwater resp. onder droge omstandigheden. Maar de laagwaterlijn is beperkt tot de lijn waar ook bij dood tij tijdens eb nog net water staat.

Het heeft een dunne, kruipende wortelstok die in de slikkige bodemlaag wortelt en zich horizontaal vertakt en uitbreidt. De wortelstok is heel dun, zo'n anderhalve mm dik. Door die horizontale uitbreiding breidt zich de soort vegetatief uit en kan een steeds groter stuk van het slik bezetten. Uit de wortelstok komen direct de smalle grasachtige en lijnvormige bladeren tevoorschijn zonder een stengeldeel. Deze bladeren kunnen in lengte variëren van 5 tot 25 cm en daarmee weet de plant een grootte te bereiken van zo'n 40 cm. De bladeren zijn tussen de 0,5 en 1,5 mm breed, vlak en hebben aan de top een indeuking. In de bladeren kun je drie parallelle nerven onderscheiden. De twee buitenste liggen vrijwel tegen de bladrand aan. Dit aantal nerven is gering in vergelijking met het blad van Groot zeegras dat niet alleen breder is, maar tot negen nerven kan hebben doorheen de hele lengte van zijn bladeren. Aan de voet heeft het blad een schede.

Wanneer het Klein zeegras gaat bloeien, dat is vooral in de zomerperiode tot in de late herfst het geval, ontwikkelen zich op de knopen van de wortelstok stengels van ongeveer 10 cm lang waaraan tot drie bloeiwijzen ontstaan. Het zijn schutbladeren, die sterk lijken op gewone bladeren, maar net wat breder zijn. Aan die schutbladeren, in het onderste deel redelijk dicht bij de bloeistengel, is een schede zichtbaar waarbinnen zich de bloeiwijze met bloemen ontwikkelt. De bloemen zitten aarvormig om en om boven elkaar in twee rijen, waardoor mannelijke en vrouwelijke eenslachtige bloemen elkaar lijken af te wisselen. De vrouwelijke bloemen zijn als eerste aan de beurt om te rijpen, het is dus een protogyne plantensoort. De stamper bestaat uit een vruchtbeginsel waarop een stijl staat die zich in twee draadvormige stempels splitst. Wanneer het vruchtbeginsel ontvankelijk is voor pollen of stuifmeel opent zich de schede en buigt de stijl met de stempels haakvormig naar buiten met als doel om drijvende pollenkorrels, afkomstig van andere planten, in te vangen. Enige tijd later rijpen de mannelijke bloemen. Die bestaan eigenlijk alleen uit een meeldraad met twee aparte helmhokken van 2 mm lang; aan de buitenkant hebben deze twee helmhokken een haakvormig schubje; Groot zeegras kent dit schubje niet, een mooi onderscheid derhalve tussen de twee Zeegrassoorten. Als het slijmerige draadvormige pollen gerijpt is, opent zich de schede opnieuw en laat deze tweede keer het slijmerige en draderige pollen, dat uit de helmknoppen komt vrij in het zeewater. Wanneer in het vruchtbeginsel na bevruchting een zaad, het is een nootje, ontstaan is een paar weken na bestuiving, opent de schede ten derde male om de rijpe, gladde en roodbruine zaden vrij te laten komen. Deze worden weer aan de zee prijsgegeven.

MM_210312