Een in de zuidelijk helft van ons land veel voorkomende plantensoort in de stedelijke omgeving is de Gele helmbloem, Pseudofumaria lutea (L.) Borkh., uit de Papaverfamilie of Papaveraceae. Een oudere wetenschappelijke naam voor de Gele helmbloem is Corydalis lutea.

De planten blijven tamelijk laag tot zo'n 40 cm hoog. Het zijn meerjarige, overblijvende planten, met vertakte wortelstokken. Uit de wortelstokken komen meerdere stengels te voorschijn, waardoor een plant een tamelijk bossig uiterlijk heeft. Aan de kantige, opstijgende stengels staan de bladeren verspreid. De stelen van de bladeren zijn van boven vlak. Deze bladeren zijn ingesneden, waardoor ze meervoudig veerdelig van vorm zijn. De deelblaadjes aan het eind van de vertakte bladeren zijn vaak drielobbig, maar de rand van de ingesneden bladeren is gaaf.

Aan het eind van de stengels vind je de trossen met goudgele bloemen. Deze zijn tweezijdig symmetrisch en hebben in de verte de vorm van een helm. Ze staan horizontaal of iets naar boven gericht. De twee kelkbladen vallen al snel af. Een van de kroonbladen heeft een spoor, waarin nectar geproduceerd wordt. Deze nectar trekt insecten aan, die voor de bestuiving en bevruchting zorgen. Binnen de bloemkroon staan de vier meeldraden; deze zijn nogal typisch vergroeid met elkaar, waardoor je kunt spreken van een tweetal bundels van meeldraden. Het bovenstandig vruchtbeginsel heeft een stijl met stempel. Al snel na bestuiving, valt deze van de doosvrucht af. De zaden die in de vrucht ontwikkelen zijn glanzend en hebben een zogenaamd mierenbroodje. Dit aanhangsel vinden mieren zo lekker, dat ze de zaden meeslepen naar hun mierenkolonie en zo zorgen voor de verspreiding van de zaden.

Na invoer van de Gele helmbloem als stinzenplant heeft de soort zich door verwildering vooral in de zuidelijke helft van Nederland verspreid op steenachtige groeiplaatsen. Hoewel de plant niet meer als beschermd te boek staat is het aan te bevelen de planten te ontzien.

MM_160314