Een zeldzame dwergstruik in loofbossen op kalkrijke bodem is Rood peperboompje, Daphne mezereum L., uit de Peperboompjesfamilie of Thymelaeaceae.

Als je het Rood peperboompje in een loofbos vindt, bijvoorbeeld aan het eind van de winter of de vroege lente, dan herken je de soort aan de roze tot licht paarse bloemen die in armbloemige bundels van meestal drie bij elkaar staan en tevoorschijn zijn gekomen uit een okselknop waar het jaar ervoor een blad gestaan heeft. De bladeren verschijnen pas later aan de top van de takken en vormen als het ware een klein pruikje boven aan de tak. In de loop ven het jaar groeien de bladeren wat verder uit en strekt zich de top van de tak uit waardoor de bladeren dan verspreid aan de takken blijken te staan.

De wat grijsgroene bladeren zijn langwerpig tot lancetvormig en enigszins spatelvormig. Je kunt er een heel korte steel aan onderscheiden, maar steunblaadjes ontbreken geheel en al. Ze vallen in de herfst af, waardoor de planten in de winter enkel bestaan uit takken met bruinzwarte knoppen. De rand van de bladeren is gaaf. De takken hebben een geelgrijze tot bruingrijze bast en zijn aanvankelijk behaard. Maar die beharing verdwijnt later.

Ondergronds hebben de planten uitlopers waaruit ook nieuwe takken naar boven toe groeien. Daardoor is het niet eenvoudig om te zeggen hoeveel exemplaren er op een groeiplaats staan, omdat ze in feite tot één en dezelfde plant kunnen behoren.

Zoals gezegd komen in de late winter, maar soms vind je zelfs al bloeiende planten eind december begin januari, de bloemen uit de knoppen tevoorschijn. Ze staan in een armbloemige bundel of kluwen bij elkaar. Meestal 1 tot 4 maar 3 exemplaren komt het meeste voor. De vier gekleurde bloemdekbladen zijn evolutionair als kelkbladen te beschouwen. Ze staan op de rand van een bloemdekbeker en buigen iets naar buiten. De kleur is roze van binnen en aan de buitenkant, die ook behaard is, neigt de kleur naar licht paars. Binnen de vier bloemdekbladen op de beker staan 2 kransen van vier meeldraden, die maar korte helmdraden hebben. Het bovenstandig vruchtbeginsel heeft een stijl met stempel en groeit na bevruchting uit tot een éénzadige steenvrucht of bes. De bes is sappig maar giftig. Als je voorzichtig proeft, merk je de scherpe smaak waar de Nederlandse naam ook op wijst. Spuug in iedere geval je mond schoon na het proeven. Onder in de bloemdekbeker wordt nectar geproduceerd waarmee bestuivers worden aangetrokken. Ook de geur zal een rol spelen bij het aantrekken van insecten. De geur heeft wat weg van die van Seringen.

De bessen worden gegeten door zangvogels, die geen last hebben van de stoffen die voor een mens giftig zijn. Na passage door hun darm worden de onbeschadigde en niet-aangetaste zaden uitgepoept.  Zo wordt het Rode peperboompje door vogels verspreid.

MM_190331