Op kalkarme, zure en schrale droge graslanden, die alleen geschikt zijn voor beweiding met schapen staat de klein blijvende Schapenzuring, Rumex acetosella L., uit de Duizendknoopfamilie.

Deze klein blijvende, meerjarige zuring heeft een uitgebreid ondergronds stelsel van wortelstokken, waarmee de soort zich in zijn milieu kan uitbreiden. Op geregelde plekken komen een beetje op rozetten lijkende groepen van kleine bladeren te voorschijn, waaruit dan een stengel oprijst waaraan de bloemen zich ontwikkelen. Aan de stengel staan de bladeren verspreid en in de oksels van die bladeren ontspruiten zijtakken met bloemen, waardoor de hele bloeiwijze op een tamelijk arme pluim lijkt.

Schapenzuring heeft kleine, iets blauwige bladeren, die kunnen variëren van rond tot lijnvormig, maar de vorm die het meest te vinden is is spiesvormig: onderaan het smalle enigszins ovale blad zitten twee smalle oren met daarboven een lichte insnoering.

In de armbloemige pluimvormige bloeiwijze zijn ofwel bloemen met alleen meeldraden ofwel bloemen met alleen bovenstandige vruchtbeginsels te vinden. Het is namelijk een tweehuizige plantensoort. De meeste planten die je vindt zijn overigens mannelijk. Aan de mannelijke planten zie je onder het zesbladig bloemdek een zestal meeldraden hangen, die een beetje naar oranje kleuren. Zodra ze het pollen aan de lucht hebben afgegeven, het is een echte windbestuiver, vallen de meeldraden en later ook de bloemdekbladen af.

Aan de vrouwelijke planten zitten de kleine bloemetjes met drie stempels die pollen uit de lucht kunnen zeven. Het bovenstandig vruchtbeginsel groeit uit tot een nootje van 1 tot 1,5 mm. De binnenste bloemdekbladen vormen de vruchtkleppen, zijn even groot als het nootjes en hebben geen uitsteeksels, zoals we die wel bij andere Zuringsoorten vinden, bijvoorbeeld bij de Ridderzuring. Ook ontbreken de knobbels op de vruchtkleppen. De drie buitenste bloemdekbladen blijven ook tegen de vrucht aangedrukt en zijn nauwelijks groter.